Նիկոլի երեկվա հայտարարություններից պարզ դարձավ, որ հերթական անգամ բլեֆ էր անում, երբ ասում էր՝ «հենց հիմա պատրաստ եմ ստորագրությունս դնել համաձայնագրի տեքստի տակ»։ Ավելի ուշ, արդեն քմծիծաղով ընդգծում էր, թե «ես ուղղակի այդ կերպ վերահաստատում էի իմ պատրաստակամությունը՝ գործընթացն ավարտական փուլ հասցնելու նպատակով»...

Նիկոլի տրամաբանությամբ՝ 1. այս պահին աշխարհում ամենաանկախ և ամենաինքնիշխան միավորներն են Հայաստանը, Ուկրաինան, Գազան։ 2. ՀՀ-ի համար ինքնիշխանության և անկախության ձեռքբերում էին 1915-1920 թթ-ը, երբ ազատվեցինք Մուշի, Վանի, Էրզրումի, Կարսի և այլ տիպի բեռներից, որոնք թոկի պես մեր վզին էին կախել այլ պետություններ...

Դուք այս մանիպուլյանտ «հրեշին» նայեք ի'նչ է փորձում համեմատությունների մեջ դնել... Իսկ դա արձանագրողն էլ, պարզվում է, իր ղեկավարած հանձնաժողովն է:

ԿՈԲԱԽԻՁԵ - Դու էս գոլերը բանի տեղ մի դիր, մի օր մենք կխփենք, մյուս օրը․․․ մյուս օրն էլ մենք կխփենք, բայց դուխդ մի գցի մի 50 տարի առաջ ձերոնք էլ են․․․

Հայաստանը դատապարտված է դառնալ ուժեղ պետություն։ Ուժեղ պետություն կոնցեպտն առաջին հերթին ենթադրում է պայքարունակ պետություն, որովհետև ուժը պայքարի հետ է ծնվում, հակառակը դեռ չի հանդիպել։

ՈՒ՞մ անվան կողքին սիրով տաքանալ հիմա, մենության ու թախծի որջում, որ ձգվում է սառն ու անծայրորեն՝ նեանդերթալյան անձավի նման…

Խոշտանգումների վերաբերյալ լրագրողների հարցերին տիկին ՆԳՆ նախարարի պատասխանները ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ՝ կանաչ լույս նոր խոշտանգումների համար։

Իմ գրառումը կապված 13-րդ դարում կառուցված Սանահինի կամուրջի հետ մեծ արձագանք է գտել օգտատերերի շրջանում։ Սակայն ըստ ինձ հասած լուրերի, պատկան «մասնագետները» հայտարարել են, թե ոչ մի վտանգ չի սպառնում կամրջին։ Այդ իսկ պատճառով ճարտարապետական ոչ մի ձեռնարկ չի արվել եղած փլվածքը վերացնելու համար։ Դա այն դեպքում, որ կամուրջի աջակողմյան պատը զգալիորեն տուժել է` կամարի տակ առաջ բերելով նկատելիորեն մեծ խոռոչ։

Բարդ և ճակատագրական նշանակություն ունեցող բաների մեջ պարզ միջոցներով խորանալը կամ խորանալու իմիտացիան իրենց մեջ պարունակում են շատ լուրջ գոյաբանական վտանգներ։

Զարմանալի է, թե մարդիկ որչափ համառությամբ են ֆիքսվում անցյալի կամ իրենց չունեցածի վրա: Դա տառապելու գլխավոր նախապայմանն է: Մտքում բազում ու բազում անգամներ քննելով անցյալը, թույլ տված «սխալները», մարդիկ ջլատում, ուժասպառ են անում իրենց՝ հաճախ ֆիզիկապես էլ հվանդանալով: Ինչքան անիմաստ ու անպտուղ բան է անցյալի համար վշտանալը՝ փոխանակ ներկայով զբաղվելու: Ո՞նց կարելի է դարդոտվել մի բանի համար, որ այլևս փոխել չես կարող: Միայն ապագադ կարող ես կառուցել քո պատկերացումների համապատասխան, այն էլ՝ պիտի հստակ գծագիր ունենաս, թե ի՞նչ ես ուզում: